Akvakultur i arealplanar

Akvakulturnæringa femnar om dyrking, oppdrett og havbeite av mange ulike artar og artsgrupper, med ulike arealbehov. Næringa er i kontinuerleg utvikling, mellom anna når det gjeld kva artar det vert drive akvakultur med, teknologi- og driftskonsept og offentlege reguleringar. Kva areal som er eigna for næringa er derfor i stadig endring. Det gjeld i kystnære sjøområde, i meir eksponerte havområde, og på land.

Fiskeridirektoratet skal saman med fylkeskommunane ta i vare interessene til akvakulturnæringa i arealplanlegginga. Fiskeridirektoratet har ansvar for å kome med innspel om akvakultur i kommunale planprosessar (Ot. prp. nr. 10 (2008-2009) side 56 og 59, jamfør også plan- og bygningslova § 3-2). Fylkeskommunane kan fremje motsegn knytt til akvakultur (Kommunal- og moderniseringsdepartementet sitt rundskriv H-2/14 «Retningslinjer for innsigelse i plansaker etter plan- og bygningsloven»).

Råda nedanfor er i hovudsak retta mot arbeidet med kommuneplanens arealdel.

1.1 Plandelen

Det følgjer av akvakulturlova § 15 at «Tillatelse til akvakultur kan ikke gis i strid med vedtatte arealplaner etter plan- og bygningsloven». Dette er eit av fleire vilkår for tildeling av akvakulturløyve. Vilkåret inneber ikkje eit krav om at tildeling av løyve må vere i samsvar med vedteken arealplan. At det ikkje er krav om samsvar med plan, har særleg betydning i sjøområde som ikkje er planlagt. I uplanlagde område kan det  gjevast løyve.

I Ot.prp. nr. 61 2004–2005 «Om lov om akvakultur (akvakulturloven)» er det presisert at «I forhold til planer etter plan- og bygningsloven er det kun de planer som kan gis rettsvirkning etter plan- og bygningsloven som omfattes av denne bestemmelsen». Regionale planar er ikkje rettsleg bindande, jamfør pbl § 8-2. Regionale planar er derfor ikkje omfatta av føresegna i akvakulturlova § 15.

At eit område er opna for akvakultur i arealplan inneber at det er opna for søknader etter akvakulturlova. Om det skal gjevast løyve til akvakultur vil likevel verte avgjort i ein søknadsprosess der det «kan» gjevast løyve dersom alle vilkåra er oppfylt. Sjølv om eit område er avklara i arealplan, kan det ikkje utelukkast at området viser seg å ikkje vere aktuelt for akvakultur etter ei nærare vurdering i søknadsprosessen.

Dersom planmyndigheita har fatta vedtak om dispensasjon, kan det gjevast løyve etter akvakulturlova til akvakulturtiltaket det er dispensert for, sjølv om tiltaket før dispensasjonen var å rekne som i strid med plan. I akvakulturlova § 15 andre ledd står det at «Tillatelse til akvakultur kan likevel gis dersom det foreligger samtykke fra vedkommende plan- eller vernemyndighet». Det inneber at planmyndigheita kan samtykke til parallell behandling av akvakultursøknad og planendring/dispensasjon. I Ot.prp. nr. 61 2004–2005 er det presisert at «om søknadsbehandlingen ferdigstilles etter akvakulturloven før en dispensasjon er gitt eller planendring er foretatt, vil ikke tiltakshaver har mulighet til i drive akvakultur før plan- eller vernemyndighet har fattet de nødvendige vedtak slik at tiltaket ikke lenger er i strid med planen».

Fiskeridirektoratet rår til at kommunane, gjennom aktiv planlegging, tek eit val om kva område dei vil opne for akvakultur.

1.2 Byggesaksdelen

Flytande akvakulturanlegg i sjø som det er gjeve løyve til etter akvakulturlova er unnatekne mange av byggesaksreglane i plan- og bygningslova. Dei konkrete unntaka går fram av byggesaksforskrifta § 4-3.

Fiskeridirektoratet rår til at det i planprogrammet for kommuneplanens arealdel vert teke inn at kommunen skal greie ut om det i gjeldande kommuneplan er sett av tilstrekkeleg areal til akvakultur rundt eksisterande akvakulturlokalitetar/-område. Det gjeld både for

1. dei områda der det er gjeve løyve til akvakultur etter akvakulturlova og
2. eventuelle areal som er sett av til akvakultur i kommuneplanen, men som det ikkje er gjeve akvakulturløyve til enno.

Viktige spørsmål knytt til dette utgreiingstemaet er:

• Har eksisterande anlegg stort nok areal? Ligg anlegget og fortøyingane innanfor avsett areal til akvakultur, eller kombinerte føremål der akvakultur er inkludert, eller treng området å utvidast?
• Er det innanfor avsett areal rom nok til å nytte ny teknologi, som mellom anna kan betre miljøet kring anlegget? Til dømes treng plastringar større plass enn stålbur, og semi-lukka anlegg eller lagringstankar for oppsamla slam kan også krevje meir plass.

Tilsvarande spørsmål bør også svarast ut i samband med avsetjing av nye akvakulturområde i planen.

Det er ulike syn på kva detaljkrav som bør setjast til konsekvensutgreiing av akvakultur på kommuneplannivå. Kommunal- og distriktsdepartementet publiserte i 2024 rapporten «Kartlegging av, og innspill til, videreutvikling av veiledning for planlegging og konsekvensutredning i sjøområder - (regjeringen.no) (SALT- rapport 1087)». I vedlegg 5 til rapporten har forfattarane synspunkt på innan kva tema det er realistisk at kommunane kan gjennomføre eigne undersøkingar. For alle dei fire temaa «Interaksjon med villaks og annen anadrom fisk», «Viktige marine naturtyper», «Sårbare arter og naturtyper på dypt vann – korallskog, sjøfjær og gravende megafaunasamfunn og svampskog» og «Torsk- gyteområder og gytefelt» vurderer rapporten at det ikkje kan forventast at kommunane gjer eigne undersøkingar.

Fiskeridirektoratet vil framheve at nye undersøkingar knytt til marine naturtypar og sårbare artar kan påleggast søkjar i samband med søknad om akvakulturløyve. Krav om undersøkingar kan heimlast i fleire forskrifter, m.a. forskrift om konsekvensutgreiing, forureiningsforskrifta og tildelingsforskrifter etter akvakulturlova. Det er derfor etter vårt syn heller ikkje nødvendig å pålegge kommunen som planmyndigheit denne oppgåva.

Vi viser også til nettsida Forurensningsregelverk for havbruk. 

Fiskeridirektoratet rår til at det i planomtalen til kommuneplanens arealdel vert gjort greie for korleis kommunen har søkt å oppfylle den nasjonale forventninga om at

«Det blir sett av tilstrekkelege og eigna areal for akvakultur gjennom oppdaterte regionale og kommunale planar for kystområda, som også kan omfatte utvikling av akvakultur utanfor kysten og landbasert akvakultur. Planane varetek miljøomsyn og andre samfunnsinteresser».

(Nasjonale forventningar til regional og kommunal planlegging 2023–2027, side 23)

Vidare rår Fiskeridirektoratet til at planomtalen forklarer bakgrunnen for framstillinga av akvakultur i plankartet og føresegnene om temaet. Det gjeld særleg korleis kommunen planlegg for fortøyingar, og kva som er grunngjevinga for eventuelle føresegner om artar/artsgrupper.

I plankartet til kommuneplanens arealdel kan det opnast for akvakultur i sjø i tre ulike arealføremål:

• hovudføremålet «bruk og vern av sjø og vassdrag med tilhøyrande strandsone» (formålskode 6001, feltkode BSV)
• kombinert føremål der akvakultur inngår som eit av fleire føremål (formålskode 6800, feltkode VK)
• underføremålet «akvakultur» (formålskode 6400, feltkode AKV).

Ei samlenemning på hovudføremålet og kombinert føremål med akvakultur er «fleirbruksområde». Areal med underføremål akvakultur, vert som motsats omtala som «einbruksområde» eller «einbruk akvakultur».

5.1 Eksisterande akvakultur

Fiskeridirektoratet rår til at eksisterande akvakulturanlegg (lokalitetar med løyve etter akvakulturlova) vert vist med underføremål «akvakultur» (einbruk). Som eit minimum bør dette området omfatte anlegget i overflata, inkludert fôrflåtar og andre tekniske anlegg, samt området rundt anlegget som er omfatta av ferdsleforbodet i akvakulturdriftsforskrifta § 18:

«Det er forbudt (…)å ferdes nærmere enn 20 meter. Avstanden måles fra en rett linje trukket mellom anleggets faktiske ytterpunkt i overflaten».

Dette er areal som akvakulturnæringa har ein eksklusiv rett til å bruke.

I tillegg bør det innanfor einbruksområdet vere rom for at anlegget kan justerast og tilpassast den teknologiske utviklinga. Det er viktig å sikre at det kan gjerast mindre justeringar på eksisterande lokalitetar utan at det utløyser krav om planendring eller dispensasjon.

Avsetjing av areal/rom til fortøyingar er omtala i eit eige punkt nedanfor.

Kart over eksisterande lokalitetar

5.2 Framtidig akvakultur

Areal for framtidig akvakultur kan setjast av både som einbruksområde og som fleirbruksområde. Det er fordelar og ulemper knytt til begge tilnærmingane.

Einbruksområde og fleirbruksområde – fordelar og ulemper

Konsekvensutgreiing: Mindre einbruksområde kan vere enklare å konsekvensutgreie enn større fleirbruksområde, då dei er meir avgrensa i omfang. Erfaringsmessig ser vi at det ofte vert fremja motsegn til store fleirbruksområde på grunn av mangelfull konsekvensutgreiing.

Moglege konfliktar mellom akvakultur og andre omsyn/interesser bør avdekkast så tidleg som mogleg.

Føreseielegheit for akvakulturnæringa: Einbruksområde for akvakultur kjem som regel inn i arealplanar på bakgrunn av innspel frå næringsaktørar. Areala har då i første omgang blitt vurdert som eigna for akvakultur frå næringa sin ståstad. Det kan vere meir usikkerheit knytt til om det innan fleirbruksområde er eigna areal.

Gjennom planprosessen har det for einbruksområde blitt gjort arealavvegingar som inneber at akvakultur på overordna plannivå er prioritert framfor andre arealføremål. Med eit slikt utgangspunkt er det meir sannsynleg at arealet vert vurdert som eigna for akvakultur også på tiltaksnivå, og at det vert gjeve løyve ved behandling av søknad etter akvakulturlova.

I praksis har det vist seg at store fleirbruksområde kan omfatte større areal der det ikkje kan gjevast løyve til akvakultur (Håkan T. Sandersen: «Interkommunal kystsoneplanlegging på Helgeland. Noen erfaringer med omvendt planleggingsmetodikk», Kart og plan 2021/3-4 s. 274-290 (idunn.no)). Det kan gjere det mindre føreseieleg om ein akvakultursøknad vil kunne føre fram.

Også for andre interesser enn akvakulturnæringa bidrar einbruksområde til føreseielegheit, ved at det er meir avgrensa kvar det kan kome akvakultursøknader.

Fleksibilitet for akvakulturnæringa: Fleirbruksområde kan gje meir fleksibilitet til å tilpasse konkrete søknader til lokale straum- og botntilhøve. Dette er tilhøve som kommunen sjeldan har inngåande kjennskap til i overordna arealplanlegging. Slik informasjon vert som hovudregel henta inn av søkjar i samband med utarbeiding av akvakultursøknad etter akvakulturlova. Fleirbruksområde kan også gje rom for søknader tilpassa endra behov i næringa, til dømes nye arealbehov i tilknyting til ny teknologi.

Interesseavveging mot andre samfunnsinteresser: Planlegging for akvakultur med store fleirbruksområde i kommuneplanen, kan sjåast på som fråvær av kommunal planlegging. Mange stader langs kysten er det motstridande interesser knytt til sjøareala. Ved å planlegge for fleirbruk med akvakultur på denne måten, tek ikkje kommunen stilling til kva interesse(r) som skal prioriterast på overordna plannivå. I staden skjer heile interesseavveginga på tiltaksnivå, når tildelingsmyndigheita etter akvakulturlova (i dei fleste tilfelle fylkeskommunen) avveg arealinteresser etter krava i akvakulturlova §§ 6 og 16.

5.3 Fortøyingar

Akvakulturanlegg i sjø vil ha fortøyingar som strekker seg langt utover det synlege anlegget i vassoverflata. Lengda på fortøyingane er mellom anna avhengig av djupna og straumtilhøva på lokaliteten, og krava til rømmingssikre anlegg. Som utgangspunkt, før det er gjort detaljerte utrekningar, kan ein legge til grunn at fortøyingane vert tre gonger lengre enn djupna på staden.

Arealplanar kan opne for fortøyingar til akvakulturanlegg i område avsett til

• hovudføremålet «bruk og vern av sjø og vassdrag med tilhøyrande strandsone» (formålskode 6001),
• kombinert føremål der akvakultur inngår som eit av fleire føremål (formålskode 6800), og
• underføremålet «akvakultur» (formålskode 6400).

Gjennom føresegnene kan bruken av eit fleirbruksområde til akvakultur avgrensast til berre å gjelde fortøyingar. Heimelen for slike føresegner er pbl § 11-11 nr. 3.

5.4 Akvakultur på land

Ved planlegging for akvakultur på land, kan arealføremålet «bebyggelse og anlegg» nyttast. Kart- og planforskrifta har ikkje underføremål for akvakultur på land.

I samband med akvakulturanlegg på land vil det som regel vere behov for inntaks- og/eller utsleppsleidningar i sjø. Fiskeridirektoratet rår til at slike leidningar vert regulert i reguleringsplanar for nye akvakulturanlegg. Det er viktig for å sikre at utbygging og drift av anlegget kan gjennomførast.

Føresegner til arealplanar må ha heimel i plan- og bygningslova. Fiskeridirektoratet rår i frå føresegner som det er klart at ikkje har heimel, og som har uklart heimelsgrunnlag. Heimelen for føresegner bør kome klart fram av plandokumenta.

Føresegner utan heimel i plan- og bygningslova kan, når dei skal nyttast i konkrete saker, verte erklærte ugyldige. Arealinteresser som vert forsøkt tekne i vare ved bruk av slike føresegner, er derfor ikkje rettsleg sikra.

6.1 Artar og artsgrupper

Pbl § 11-11 nr. 7 gjev heimel til føresegner om kva artar eller artsgrupper det kan etablerast akvakultur av i eit område avsett til akvakultur.

Fiskeridirektoratet rår til at det kjem fram av planomtalen kva som er grunngjevinga for eventuelle føresegner som avgrensar art/artsgrupper.

6.2 Krav om reguleringsplan for akvakulturanlegg i sjø

Kommuneplanens arealdel kan ha føresegn med krav om reguleringsplan for visse areal eller tiltak. I rundskriv H-6/18 «Lover og retningslinjer for planlegging og ressursutnytting i kystnære sjøområder» (Kommunal- og moderniseringsdepartementet 2018) står det (side 8):

«For nye områder for akvakultur vil det vanligvis ikke være nødvendig med reguleringsplan fordi kommuneplanen og påfølgende behandlingen etter akvakulturloven gir de nødvendige avklaringer.»

I rettleiaren «Planlegging i sjøområdene» (Kommunal- og moderniseringsdepartementet 2020) er det utdjupa (side 92):

«Kommunene kan stille krav om reguleringsplan i områder med særlig komplekse interesseforhold eller som et alternativ til dispensasjonssøknad for lokaliteter som ikke er i tråd med kommuneplanens arealdel.»

I nokre område avsett til akvakultur i sjø kan det vere sektorinteresser som ikkje er direkte involvert i lokalitetsklareringa etter akvakulturlova. Eit døme på det er skredfare. Avklaring av reell naturfare skal skje på siste plannivå (Kommunal- og moderniseringsdepartementets rundskriv H-5/18 «Samfunnsikkerhet i planlegging og byggesaksbehandling» side 12). For akvakulturområde i aktsemdsone for skred kan det derfor vere behov for reguleringsplan.

I kystplan for Harstad kommune (planID 19030760) er det krav om detaljregulering for akvakulturområdet «1903-VA08 Toppsundet øst». Grunngjevinga er ras-fare. Plankravet er kombinert med følgjande retningslinje:

«Dersom reell fare blir/er avklart i før saken sendes over til kommunene til uttalelse i forbindelse med søknad kan kommunen vurdere om det kan gis dispensasjon fra krav til reguleringsplan. Kommunen må høre saken hos fagmyndighet før dispensasjon gis.»

Det vart i denne konkrete saka gjeve dispensasjon (Harstad kommunes saksnr. 23/9677).

Det går fram av plan- og bygningslova § 3-1 tredje ledd at planlegginga ikkje skal vere meir omfattande enn nødvendig. Fiskeridirektoratet kan ikkje sjå at det er nødvendig med reguleringsplan av omsyn til sektorinteresser som vert tekne i vare av sektormyndigheiter ved søknad om akvakulturløyve. Det går fram av akvakulturlova § 6 at det berre kan gjevast løyve til akvakultur når dei nødvendige løyva etter matlova, forurensingslova, hamne- og farvasslova og vassressurslova er gjevne. Akvakulturregelverket inneheld vidare krav om at «Forvaltningsmyndigheter for fiskeri-, vilt-, naturvern- og friluftsinteresser skal gis adgang til uttalelse før lokalitet klareres» (laksetildelingsforskrifta § 8-3 og andre artar-forskrifta § 9).

I tilfelle der det i kommuneplanens arealdel vert sett krav om reguleringsplan for akvakulturanlegg i sjø, rår Fiskeridirektoratet til at det i planomtalen vert grunngjeve kvifor eit plankrav er nødvendig i det konkrete tilfellet.

Det kan vere ein fordel om utarbeiding av eventuell reguleringsplan for akvakulturanlegg i sjø vert samordna med behandling av søknad om akvakulturløyve etter akvakulturlova. Tildelingsforskriftene etter akvakulturlova innheld minstekrav til søknader. Av omsyn til ressursbruken hos både søkjaren og forvaltninga, bør dobbeltarbeid unngåast. Også for andre med interesse i saka, og som ønsker å medverke i saka, er det ein fordel at det er klart kva avgjerder som vert fatta av kven og på kva tidspunkt (jamfør også pbl § 5-1).  Planomtalen til kommuneplanar med reguleringsplankrav for akvakulturanlegg i sjø kan med fordel rå til slik samordning.

6.3 Rekkefølgekrav om akvakultur

I arealplanprosessar kan det vise seg at det er behov for at eit eksisterande akvakulturanlegg vert fjerna før det vert etablert eit nytt, til dømes av omsyn til samla belastning frå akvakultur.  For å sikre at det nye området i eit slikt tilfelle skal erstatte det gamle, og ikkje kome i tillegg til det, kan kommunen bruke rekkefølgekrav som verkemiddel.

Interkommunal kystsoneplan for Vesterålen inneheld døme på bruk av slikt rekkefølgekrav. I konsekvensutgreiinga av planen vart det lagt til grunn at eit nytt akvakulturområde kunne takast inn i planen, under føresetnad av at ein eksisterande lokalitet vart teken ut. For å sikre dette, vart følgjande rekkefølgekrav vedteke som føresegn til planen (heimel pbl § 11-9 nr. 4):

«For arealformål VA 04 Flaggskallen skal drift ved Uvåg (lokalitet 14678 Uvåg) være opphørt og lokalitetsklareringen knyttet til Uvåg være slettet fra Akvakulturregisteret, før det kan settes i gang drift ved Flaggskallen.»

Ein ny arealplan har ikkje tilbakeverkande kraft; den gjeld for nye tiltak eller utviding av eksisterande tiltak (jamfør pbl § 11-6 første ledd). Eit akvakulturanlegg som er avvikla på staden, kan reetablerast så lenge lokaliteten er klarert for akvakultur i Akvakulturregisteret. For rettsleg å sikre at det eldre anlegget ikkje kan etablerast på nytt, er det derfor behov for at lokaliteten vert sletta frå Akvakulturregisteret.

I samband med planlegging for flytting av akvakulturverksemd frå eksisterande lokalitetar til nye område, er det viktig at akvakulturføremålet vert teke ut av plankartet i området der den eksisterande lokaliteten ligg. Dersom akvakulturføremålet vert vidareført i plankartet, vil området vere ope for nye akvakultursøknader etter at den eksisterande lokaliteten er avvikla og sletta frå Akvakulturregisteret.

I dei fleste tilfelle vil ei føresegn som den som er sitert ovanfor, i praksis innebere at det nye akvakulturområdet berre er tilgjengeleg for innehavaren av den eksisterande lokaliteten. Andre aktørar vil i utgangspunktet ikkje kunne oppfylle rekkefølgekravet om sletting av eksisterande lokalitet.

6.4 Miljøkrav til akvakultur

I rundskriv H-6/18 «Lover og retningslinjer for planlegging og ressursutnytting i kystnære sjøområder» (Kommunal- og moderniseringsdepartementet 2018), side 23, står det:

«Kommunene bør være svært tilbakeholdne med å sette vilkår for akvakultur som reguleres av annet sektorregelverk, i sine arealplaner. Vilkår for godkjenning og drift av akvakultur fastsettes i lokalitetsgodkjenningssystemet som koordineres av fylkeskommunen.»

I rettleiaren «Reguleringsplan» (Kommunal- og distriktsdepartementet 2022) er det trekt det vi les som ei klarare grense mellom planføresegner og sektorregelverk. Der står det følgjande om miljøkvalitet-føresegner heimla i pbl § 12-7 nr. 3 (side 150):

«Denne bestemmelsen skal ikke gå utover de krav som blir stilt i sektorlovgivning, men kan være supplerende».

Det er uklart om/i kva grad det er heimel til føresegner om miljøkrav knytt til akvakulturanlegg. Fiskeridirektoratet har i fleire arealplansaker stilt spørsmål ved framlegg om miljøføresegner til akvakultur. Vi er kjent med at Statsforvalteren i Troms og Finnmark har sendt ei oppmoding om tolkingsuttale til Kommunal- og distriktsdepartementet om dette temaet (Statsforvalterens referanse 2023/6052).

I tillegg til det rettslege spørsmålet om heimelsgrunnlag, melder det seg ofte også meir praktiske spørsmål i dei tilfella der kommunen føreslår miljøføresegner til akvakulturføremålet. Det gjeld særleg tilsyn- og ulovlegheitsoppfølging. Fiskeridirektoratet som tilsynsmyndigheit har ikkje som oppgåve å følgje opp krav som er gjevne i føresegner til arealplan. Også av praktiske årsaker frårår derfor Fiskeridirektoratet planføresegner om tilhøve som vert regulert i sektorlovverket.

6.5 Teknologikrav

Fiskeridirektoratet meiner det ikkje er heimel i plan- og bygningslova til føresegner med krav om at akvakulturanlegg skal nytte ein bestemt teknologi.

6.6 Dokumentasjonskrav

I kommuneplanens arealdel kan det ikkje setjast krav om dokumentasjon som skal følgje søknad om akvakulturløyve etter akvakulturlova. Det kjem fram av rettleiaren «Kommuneplanens arealdel» (Kommunal- og distriktsdepartementet 2022) der følgjande står i kapittel 4.4.7 ‘Kva ein ikkje kan gje føresegner om’:

«Plan- og bygningslova §§ 11-9 til 11-11 gjev ikkje høve til å gje kommuneplanføresegner om sakshandsaming eller planprosess, eller om eventuelle dokumentasjonskrav til prosjekt søknader ut over det som følgjer av § 11-9 nr. 8. I retningslinjene eller planomtala kan det likevel vere tenleg å gjere greie for kva andre sakshandsamings- og utgreiingskrav som vil vere aktuelle etter plan- og bygningslova med byggjeforskrifter og konsekvensutgreiingsføresegner, forvaltningslova, kulturminnelova med meir.»

Kva utgreiingstema som kan vere aktuelle ved søknad om akvakulturløyve kan omtalast i retningslinene eller planomtalen til arealplanen.

6.7 Krav om konsekvensutgreiing

I kommuneplanens arealdel kan det ikkje setjast krav om konsekvensutgreiing i samband med søknad om akvakulturløyve. Det kjem fram av rettleiaren «Kommuneplanens arealdel», jamfør sitat ovanfor. Kva planar/tiltak som har krav om konsekvensutgreiing, vert styrt av forskrift om konsekvensutgreiing.

6.8 Saksbehandlingskrav

I kommuneplanens arealdel kan det ikkje setjast særlege krav om saksbehandling, til dømes i tilknyting til akvakultursøknader. Det kjem også fram av rettleiaren «Kommuneplanens arealdel», jamfør sitat ovanfor.

Eit døme på eit saksbehandlingskrav som Fiskeridirektoratet meiner at ikkje har heimel i lova, er føresegner om at kommunen skal vurdere og avklare moglege arealbrukskonfliktar i den enkelte akvakultursak. Desse avvegingane er det tildelingsmyndigheita etter akvakulturlova som skal gjere, jamfør akvakulturlova §§ 6 og 16.

Trafikklyssystemet i havbruk (produksjonsområdeforskrifta) er ei ordning som staten har innført for å regulere produksjonskapasitet med akvakultur for laks, aure og regnbogeaure. Føremålet er føreseieleg og miljømessig berekraftig vekst i havbruksnæringa.

Kart over produksjonsområda

Les meir om trafikklyssystemet.

Det er inga direkte rettsleg kopling mellom produksjonsområdeforskrifta (trafikklyssystemet) og plan- og bygningslova (arealplanlegginga).

Fiskeridirektoratet vurderer at det er behov for avsetting av nye areal til akvakultur i kommunale planar langs heile kysten, uavhengig av fargen sjøareala har i trafikklyssystemet.

I raude og gule område kan det vere behov for nye, ledige areal avsett til akvakulturføremål for endring og flytting av eksisterande lokalitetar for laks, aure og regnbogeaure. Det kan også vere behov for nye lokalitetar for desse artane.  

Produksjonsområdeforskrifta gjeld berre for laks, aure og regnbogeaure. Akvakultur med andre artar/artsgrupper vert ikkje avgrensa gjennom den.